Η ανάκριση

Κατά την παρουσίαση αυτού του έργου, δεν πρέπει να επιχειρηθεί μια
αναπαράσταση του δικαστηρίου, όπου έγινε ή δίκη για το στρατόπεδο. Μια
τέτοια αναπαράσταση φαίνεται στο συγγραφέα του δράματος το ίδιο αδύνατη
όσο καί μια παρουσίαση του στρατοπέδου στη σκηνή. Στο δικαστήριο
εμφανίστηκαν εκατοντάδες μάρτυρες. Η αντιπαράθεση των μαρτύρων καί των
κατηγορουμένων καθώς καί οι λόγοι καί οι αντίλογοι πλημμύριζαν από
συναισθηματική έξαρση. Απ' όλα αυτά δεν μπορεί να μείνει στη σκηνή παρά
μόνο ένα συμπύκνωμα της μαρτυρίας. Το συμπύκνωμα αυτό πρέπει να περιέχει
μόνο τα γεγονότα όπως παρουσιάστηκαν στη δίκη. Τα προσωπικά βιώματα καί
οι συγκρούσεις πρέπει να υποχωρήσουν μπροστά στην ανωνυμία. Με το να
χάνουν οι μάρτυρες στο έργο τα ονόματά τους γίνονται απλά φερέφωνα. Οι
εννιά μάρτυρες καταθέτουν μονάχα αυτό πού εκφράσανε εκατοντάδες άλλοι.
Οι διαφορετικές εμπειρίες μπορούν το πολύ να υποδηλωθούν με μια
διαφοροποίηση στη φωνή καί τη στάση. Οι μάρτυρες 1 καί 2 είναι μάρτυρες
υπεράσπισης του προσωπικού του στρατοπέδου. Οι μάρτυρες 4 καί 5 είναι
γυναικεία πρόσωπα, οι υπόλοιποι αντρικά πρόσωπα απ' τις τάξεις των
κρατουμένων που επιζήσανε. Αντίθετα, απ' τους 18 κατηγορουμένους ό
καθένας είναι κι ένα ξεχωριστό πρόσωπο. Τα ονόματά τους πάρθηκαν απ' την
πραγματική δίκη. Το ότι έχουν δικά τους ονόματα είναι σημαντικό, γιατί
τα είχαν καί στην περίοδο πού αποτελεί τώρα το αντικείμενο της δίκης,
ενώ οι κρατούμενοι είχαν χάσει τα δικά τους. Ωστόσο οι φορείς των
ονομάτων δεν πρόκειται να κατηγορηθούν άλλη μια φορά σ' αυτό το δράμα.
Δανείζουν στο συγγραφέα του δράματος μονάχα τα ονόματά τους, πού εδώ
χρησιμεύουν σα σύμβολα